Mijn verhaal & de waarde van fit zijn
Fit zijn gaat uiteraard over onze fysieke gezondheid, maar voor mij gaat je fit voelen ook over je mindset, je mentale gezondheid, je geluk en vooral over de energie die je hebt.
Zelf heb ik hier namelijk een tijd mee gestruggled, nadat ik op mijn 20e buiten bewustzijn in het ziekenhuis terecht kwam. Door deze traumatische ervaring stond me leven een tijdje op pauze en kon ik mentaal en lichamelijk een tijdje niks meer.
Ik wil dit verhaal graag met jullie delen en jullie meenemen in mijn ongeluk, maar ook in mijn motivatie. Want ik geloof dat een fit, gezond en energiek leven mensen ontzettend goed kan laten voelen. Dat gevoel van fit zijn wil ik graag bij anderen stimuleren.
Mijn doel is daarom ook om mensen blij te maken, oprecht te ondersteunen en om mensen te helpen daar ook te komen.
- Afgelopen februari kwam er een droom voor mij uit op mijn reis op Bali
- Maar februari heeft er niet altijd zo goed voor mij uitgezien
- Wat begon met een coma en een traumahelikopter heeft mij nog lang achtervolgd..
Wat ik wil overbrengen
Als kind ben ik altijd al sportief geweest en sporten vond ik het leukste wat er was. Toch is er iets veranderd in mijn leven, waardoor ik het nog belangrijker vind om goed voor je lichaam te zorgen. En te waarderen wanneer je lichaam het doet, dat je er gebruik van mag maken. Dat je eigenlijk al gelukkig mag zijn dat alles gewoon goed werkt.
En ik kan het me voorstellen dat het soms – en zeker niet voor iedereen – maar dat het soms vanzelfsprekend lijkt dat je gewoon kán bewegen en sporten. Ik herken dit gevoel zelf ook van toen ik jong was. Maar de reden dat ik dit deel is om te laten weten dat dat zeker niet het geval is, dat het niet vanzelfsprekend is dat je alles gewoon kan en dat alles het gewoon doet.
Ik wil iedereen met een gezond lichaam dat zo graag laten beseffen. En ook dat je door goed voor jezelf en je lichaam te zorgen in ieder geval voor een groot gedeelte invloed kan uitoefenen op je gezondheid.
Hopelijk inspireert mijn verhaal je hierin en waardeer je je gezondheid na dit verhaal nog meer. En of je nu wel of nog geen fitte levensstijl hebt: wellicht herken je ook het gevoel dat er helaas dingen zijn waarover je geen controle hebt in het leven. En hoe ga je daar mee om? Door verhalen met elkaar te delen zal je zien dat je niet de enige bent en kan je elkaar daarin steunen. Zelfs als dat verschillende gebieden zijn, uiteindelijk heeft iedereen zo zijn eigen verhaal.
Een stukje perspectief uit dat jaar
Als ik erop terugkijk zie ik een fijne periode waarin ik juist in een flow zat en alles vanzelf leek te gaan. Ik was 20 jaar, had me eerste woning (lees: kamertje) gevonden midden in de stad en ik had veel vrienden om me heen. Al die feestjes maakte ons volgens mij nog het meest gelukkig. We hadden geen tijd om na te denken over het leven, we waren veel te druk bezig om het leven te leven.
Het is jammer dat je dat soms pas beseft als je terugkijkt hoe fijn de tijd eigenlijk was. Aan de andere kant ben je zo jong en in mijn geval wist ik eigenlijk niet beter dan dat je controle had over je eigen leven. Je kon er van maken wat je wilde, zo dacht ik. Dus ik probeerde het ook te maken. Als je maar hard genoeg werkt dan kan je er komen, met wat dan ook. Nou geloof ik dat nog steeds wel, maar wel tot een bepaalde hoogte.
Ik was daarnaast dus een ambitieuze student en ik zou met een paar maanden afstuderen voor mijn Bachelor aan de universiteit. Mijn doel was: alles binnen de 3 jaar halen, uitblinken en vervolgens carrière gaan maken. Ik stond er goed voor en ik was bijna klaar.
Hier had ik dan ook hard voor gewerkt al die jaren: hoe leuk feestjes en vriendjes ook waren, voor mijn studie zette ik dat wel allemaal opzij want ik had een doel voor ogen. Aan motivatie dus geen gebrek. Ik had een soort van haast, wat achteraf nergens voor nodig bleek te zijn.
Voetbal was daarnaast iets wat ik al jaren het liefst deed, ik trainde meerdere keren per week en in het weekend speelde we een wedstrijd. Brak of niet brak ik stond er altijd. Goh wat werd ik daar blij van, ik kon zo lekker mijn energie en emoties kwijt in voetbal. Tegelijkertijd was het ook iets heel sociaals en gezelligs.
Hoe het gebeurde
Ik was ook betrokken bij de studievereniging van mijn opleiding en ik besloot om samen met een vriendin mee te gaan met de wintersport. Wie wil dat nou niet als student een week feesten, après-skiën en ondertussen de hele dag in de zon op de piste staan. Dat ik nog niet kon snowboarden maakte me niet zoveel uit, meestal leerde ik zulke dingen wel snel.
En dat was ook zo. Op dag 2 mochten we al van de babypiste over naar een blauwe piste om daar een kleine afdaling te proberen. Het volgende wat ik me herinner – is eigenlijk niks. Totale blackout. Hier is het misgegaan. Wat kan je het toch mis hebben om te denken dat je je leven kan uitstippelen of plannen. 1e wijze les voor mij: leef (meer) in het NU want het kan allemaal heel anders lopen!
Het eerstvolgende wat ik me daarna misschien herinner is het gevoel dat iemand me wilde ontvoeren terwijl ik ergens heen gereden werd.
Oke dat klinkt een beetje gek en heeft misschien een beetje uitleg nodig: wat er eigenlijk gebeurde is dat ik in een MRI-scan tunnel werd geschoven. En voor jullie beeldvorming, bij een MRI-scan lig je dus op een onderzoekstafel en word je een smal tunnelvormig apparaat ingeschoven, met een harde machine die bonkende geluiden maakt. Je kan geen kant op! Als ik hier nu een filmpje over kijk vind ik het er al eng uit zien. Maar dat ik toen bang was kwam omdat ik eigenlijk gewoon niet meer wist wie ik was en waar ik was. Ik was gewoon zwaar de weg kwijt op dat moment door de klap die ik had gemaakt op de piste.
Aangesnowboard – ik vraag me altijd af of dat een woord is. Dat is wat er gebeurd schijnt te zijn die dag, ik was aangesnowboard door een Zwitserse man. Mijn vriendin had geen idee hoe ik eraan toe was toen ze me kwamen halen, ik reageerde in ieder geval niet meer. Buiten bewustzijn ben ik opgehaald door een traumahelikopter en in het ziekenhuis van Davos Zwitserland ben ik op de intensive care binnengekomen.
De schade na een korte tijd in coma te zijn geweest: een blauw en dik oog, twee gebroken ribben en een hersenkneuzing. Een hersenkneuzing (contusio cerebri) is een soort hersenschudding maar dan een zwaardere variant van traumatisch hersenletsel. Ik heb dan ook van de eerste week in het Zwitserse ziekenhuis bijna niks, en van de eerste maanden thuis lang niet alles meegemaakt. Je praat niet normaal, heel langzaam en je kan niet helder nadenken. Gelukkig werd dit na meerdere weken wel steeds wat beter.
Voor ik terug naar Nederland mocht vliegen verbleef ik een week in het ziekenhuis van Zwitserland. Eenmaal thuis gekomen werd me voorgeschreven om 6 weken totale rust te houden, maar verschijnselen konden wel tot een jaar duren. En met rust bedoel ik echt bed rust, ik kon trouwens ook niet meer zelfstandig lopen. Dus, daar was ik dan terug bij mijn moeder in huis, als een klein kindje ook bij haar in bed. Ik herinner me nog dat toen zij moest werken er de eerste weken iemand kwam van de thuiszorg – een vreemde vrouw voor mij – om me te wassen onder de douche. Want ik kon nog weinig zelfstandig.
M’n moeder vertelde mij later pas dat ze maar niets tegen mij zei wanneer de linker kant van mijn mond scheef hing als ik at. Ze wilde me niet ongerust maken. De linkerkant van mijn lichaam was namelijk erg verzwakt. Dit zit namelijk zo: als je een harde klap hebt gehad op de rechterkant van je hoofd, wat bij mij het geval was, dan werkt dat kruislings in je hersenen en schakelt dat juist delen van je linker lichaamshelft uit. Ik kon in het begin niet zelfstandig lopen en mijn linkerkant van m’n lichaam was erg slap. Ook vroeg ik alles 10 keer en zei ik continu dezelfde dingen.
Controle loslaten
Ik ben vrij perfectionistisch en heb dan ook graag de controle over dingen dus vooral de onzekerheid van niks in eigen handen hebben – letterlijk op dat moment – heeft mij de eerste jaren nog vaak van m’n stuk gebracht. Misschien niet eens tijdens het herstellen van het ongeluk (je leeft dan in een soort overlevingsstand), maar ook juist het besef wat daarna kwam. Alles wat je hebt opgebouwd valt uit je handen na zo een gebeurtenis, ik kon die zomer niet meer afstuderen voor mijn Bachelor en een Master werd daardoor ook uitgesteld.
Ik mocht ook een half jaar niet meer sporten en al helemaal niet voetballen, ook daarna was het allemaal moeizaam. Ik kon niet uitgaan en alcohol was tot een jaar lang een probleem. Werken ging ook niet dus ik moest ineens gaan lenen voor extra geld. Ook heb je het idee dat niemand dat kan begrijpen wat je is overkomen. Want iedereen gaat gewoon vrolijk verder en ik had ineens een midlife crisis over de betekenis van het leven.
Positiviteit
Er kwamen nog een hoop andere nare details bij die periode kijken, maar ik vind het fijner om vooruit te kijken en naar de positieve dingen te kijken. Dat is trouwens niet hetzelfde als het wegstoppen, want het heeft me allemaal lang bezig gehouden. Maar in verloop van tijd kan ik het eindelijk allemaal wat meer relativeren.
Het is namelijk erg positief dat er geen bloedingen of andere complicaties bij kwamen kijken. In het begin vond ik dat dus wel heel lang heel moeilijk, dat mensen dat vaak tegen me zeiden ‘wat heb je een geluk gehad!’. Ik moest blij zijn? Ik dacht hoe kan ik hier nu blij mee zijn, dat een of andere debiel mijn hele leven overhoop gooit? Het had ook niet hoeven gebeuren.
Maar wat ik steeds meer merk is dat het leven objectief gezien gewoon mega onzeker is en eigenlijk kan je elke dag wel voor iets heel vervelends komen te staan. En soms moet je daar gewoon mee dealen. En dat klinkt misschien hard maar het is ook de werkelijkheid. Sommige mensen hebben hun leven lang lichamelijke complicaties of missen een arm of been.
Natuurlijk kan en moet je dat nooit helemaal vergelijken, maar toch probeer ik soms wel zo te denken. Want dan ben ik er eigenlijk wel heel goed vanaf gekomen, vooral als je kijkt naar de schade op lange termijn. Ik kon namelijk wel volledig herstellen, het had alleen heel veel tijd en rust nodig. En nu ik wel weer helemaal gezond heb kunnen worden, kan ik er maar beter het beste van maken!
Herpakken en het belang van fit zijn
M’n koppie was in ieder geval niet beschadigd, m’n lichaam kon herstellen en ook mijn studies (inclusief Master op de uni) heb ik later alsnog kunnen afmaken. Ik heb die jaren na het ongeluk veel tijd geïnvesteerd in zelfontwikkeling en veel gelezen over geluk, psychologie en mindset. Mijn visie over carrière maken en geld begon ook te veranderen. Een boek die mij in die tijd trouwens veel heeft geholpen is “de moed van imperfectie” van Brené brown, echt een onwijs mooie aanrader. Zo krabbelde ik langzaam weer op.
Mijn lichamelijke en mentale herstel wat betreft concentratie en studeren is vrij vlot gegaan en ik geloof dat dit kwam juist doordat ik al fit was. De gebroken ribben zijn goed hersteld en bij de fysio versterkte ik m’n linker lichaamshelft. Door mijn gedrevenheid wilde ik zo snel mogelijk alles weer oppakken, ook bij de studies. Ik weet zeker dat mijn eerdere actieve levensstijl heeft bijgedrage aan dit spoedige herstel op al die vlakken! En daardoor leerde ik wel snel weer vertrouwen op mijn lichaam. Ook daarom is fit zijn dus erg belangrijk, als je je lichaam nodig hebt om ergens van te herstellen kan je jezelf daarna zo dankbaar zijn dat je genoeg kracht en energie had om ook goed te kunnen herstellen.
Verder werkte ik ook weer en ik deed langzaam weer mee in het normale leven (ook al voelde dat soms niet zo). Eigenlijk heb ik juist super veel bereikt, ondanks wat er tussendoor allemaal is gebeurd heb ik het maar wel gewoon geflikt. Meestal hield ik me mond over deze ervaring, ik heb het er niet zo vaak over gehad met andere mensen. Maar nu kan ik het zien als een kracht hoever ik ben gekomen en waar ik nu sta, ik wil het juist aan jullie vertellen.
Ik wil juist andere ook inspireren en andere helpen die ook door een lastige tijd gaan. En tips die ik kreeg van andere wil ik ook graag doorvertellen. Want uiteindelijk maakt iedereen op zijn manier iets mee en mogen we elkaar best een beetje meer helpen :). En als laatst vind ik dat iedereen het verdient om goed in z’n vel te zitten en om gelukkig te zijn, en dat is precies het doel en ontstaan van Fitinspiratie.
Geloven in het lot - wat mij verder brengt
Ik geloof er heel erg in dat dingen gebeuren om een reden. Of dat je uiteindelijk komt waar je moet zijn. Dat kan misschien als een makkelijk excuus klinken, maar door het leven op die manier te benaderen kan je meer rust en kracht voelen als dingen niet lopen zoals je wilt. Ook is er meer ruimte om naar de positieve kant te kijken van dingen. Echt, probeer het eens en je zal zien dat het werkt.
Stel dat ik dit niet allemaal had meegemaakt dan was alles anders gelopen en had ik mijn huidige vriend misschien niet eens gekend. Of stel: je mist het vliegtuig naar je droomvakantie, dat kan als een ramp voelen. Maar misschien gebeurt er uiteindelijk wel iets heel ergs met dat vliegtuig, of op die vakantie, of wat dan ook. Een feit is: je weet niet hoe het was gelopen als de dingen anders waren. Dus probeer te bedenken dat je met een reden op een bepaalde plek bent!
Een heel tof filmpje hierover is de video over van Gary Vee, een video die gaat over beslissingen maken in het leven en niet teveel twijfelen. In het kort zegt hij eigenlijk: wat je ook overkomt, maak een beslissing en kijk niet terug. Want je weet noóit wat het alternatief zou zijn geweest en hoe dat vervolgens voor je uitgepakt zou hebben.
Hij zegt: je kan denken een geweldige keus gemaakt te hebben in het leven, maar vervolgens op je 31e worden overreden door een bus, “thats life”. En dat is ook zo, je weet niet waar bepaalde keuzes je brengen – of je hadden gebracht! Dus probeer vooral naar de voordelen van bepaalde situaties en beslissingen te kijken. Misschien is de (schijnbaar) iets mindere keus juist de beste!
Dankjewel
Wat onwijs leuk dat jullie de tijd hebben genomen om dit te lezen, dankjewel daarvoor. Nu weten jullie ook iets meer over mij en het ontstaan van Fitinspiratie.
Ik hoop oprecht dat jullie iets uit dit verhaal mee kunnen nemen en goed voor je eigen lichaam (blijven) zorgen.
Mocht je iets bij me kwijt willen of even willen sparren dan kan dat geheel vrijblijvend door een email te sturen naar [email protected] of stuur een berichtje via de Instagram van Fitinspiratie.
Liefs!